HONOR

Morze czerwonych traw, chłonie, jak statki mogiły,

Ze śmiercią igrał Staś , choć wcale nie miał siły,

Zapachem chleba z trwogi, karmiło chłopca życie,

Nadzieję wielką miał, bo wierzył w wolność skrycie.

Nieraz przemierzał drogi, hańbą powyszywane,

Niemiecki sztylet ciął, ulice ukochane.

Stalowe krople armat, jak deszcz spadały z nieba,

Choć nogi trawił strach, to wiedział, że tak trzeba!

Pistolet chwycił Staś, na szańcu stanął góry,

Snajper celował już, nie dały opoki mury,

Ciszę strawił huk, jak kamień ciężkie powieki ,

Kołysał Stasia blask, zasypiał nam na wieki.

Łzawą pościelą kule, koiły do snu dziecię,

Tulony krwawym miastem, na Nowym konał Świecie...

Zawiodła go Boska pomoc i nastał mu dzień moru,

To jednej rzeczy nie stracił, nie stracił własnego honoru!

@FazianoVikingus (01-08-2018)

CZEŚĆ I CHWAŁA BOHATEROM!