Mgławe me ścieżki życia, Niczym droga przez bagna, Choć nie odmawiałem picia, Nie brakowało mi jadła. Nie byłem, jak klakier, Nie sprzedałem nikogo, Czasem z Bogiem na bakier, Szedłem swoją drogą. I choć żadna we mnie trwoga, Szczęście też mi bratem, Tęskno mi do Boga! Zimą, latem...

W kieszeni noszę, szczęścia grosze, Nie straszne mi zakręty bo, Nikogo o nic się nie proszę. Życie to tylko moje tło... Za uszy je tarmoszę!

Zapomnieni Wybaczam, że zapomniałeś, Wybaczam, choć ciężko mi. Pamiętam, jak dorastałeś, Oddałabym, wszystko ci... Odeszłam, ty wyjechałeś, Samotność zamknęła drzwi. Swej matki, zapomniałeś, Oddałam swe serce ci... Mogiła ma zarośnięta, Z niebios spadają łzy
Wybaczam syneczku ci...

Życie, a śmierć, Cienka, krucha ściana, Myślał, nie dotyczy mnie... Dopadła go z rana. I choć z życia drwił, Ze śmiercią się droczył, W duszy zawsze śnił, By los jego się toczył...

Mogłem tulić się do ciebie mamo, Uśmiech z rana tobie dawać mi zabrano, Uczyłbym się z wami żyć na świecie, Jak normalne, każde małe dziecię, Tylko nie wiem, co wam uczyniłem, Czym na śmierć ja sobie zasłużyłem?! Ledwie byłem, jak śliweczka, Zapragnęła zabić mnie mateczka...